تاریخچه سقف کاذب
سقف آویز برای اولین بار در اواسط قرن چهاردهم میلادی در ژاپن با هدف زیبایی معابد استفاده شد و در ادامه در اواخر قرن پانزدهم میلادی نیز انگلیسی ها به منظور آکوستیک نمودن سالن های تئاتر از این سیستم برای سقف استفاده نمودند.
در اوایل قرن بیستم میلادی آمریکایی ها برای پوشش سقف های تالارهای بزرگ خود از سیستم تایل و نگهدارنده های ویژه استفاده نمودند، در این سیستم در صورت نیاز به تعمیر سقف یا ادوات زیر آن امکان دسترسی به فضای زیرین سقف نبود مگر اینکه از کناره های سقف اقدام به باز کردن کل سقف می شد و بعد از انجام تعمیرات سپس تمام تایل ها مجدد نصب می گشت. این فرآیند بسیار وقت گیر و هزینه بر بود. در سال ۱۹۵۸ فردی به نام دونالد ا. براون سیستم سقف کاذب قابل دسترس را به نام خود به ثبت رساند. در این سیستم امکان دسترسی به هر نقطه از فضای سقف وجود داشت. از براون به عنوان مخترع سیستم سقف آویز یاد می شود.
با آغاز قرن بیستم و ارزشمند تر شدن منابع انرژی صنعت ساخت نیز به سمت کاهش اتلاف انرژی شروع به حرکت نمود و سقف کاذب نیز به عنوان عنصری از عناصر ساختمانی در راستای تأمین اهداف کاهش مصرف انرژی مورد توجه قرار گرفت.
ورود سقف های کاذب فلزی (گالوانیزه و آلومنیومی) به ایران در ابتدا توسط شرکت دانمارکی دامپا و شرکت آمریکایی هانتر داگلاس صورت پذیرفت، در ادامه در سال ۱۳۵۵ شمسی گروه صنعتی اکباتان به عنوان اولین تولید کننده سقف کاذب در ایران اقدام به راه اندازی خط تولید سقف های دامپای گالوانیزه و آلومینیومی به مدیریت مهندس یحی وفایی (مدیریت محترم تولید شرکت کدکن مبین سازه) نمود.